De Lunar Grot (BBA)

Alleen voor de Blackblood Alliance en bondgenoten!

Shaman liep de grot in. Het was een ruime grot; de perfecte grot voor de grote wolven van de Blackbloods. Shaman bleef even staan en zweeg een moment, waarna hij diep zuchtte. Hij keek even om zich heen. Ondanks dat dit de perfecte grot was, miste hij Inaria... De dorre gronden waren niet goed voor zijn vermoeide poten. Ook maakte hij zich zorgen om Gravesong; zijn oude botten konden slecht tegen het stof en de harde aarde.
Rustig stapte Shaman verder. Hij slenterde door het water, waar hij even bleef staan om naar zijn spiegelbeeld te kijken en een slok te nemen. Daarna liep hij verder, en liet zich op het eiland neerploffen.

Samen met Banehallow en Tikiya kwam Riptide de grot binnen lopen. Hij keek even rond; wat was het hier toch eigenlijk groot... Zonder dat hij het merkte bleef hij staan, om naar de grot te kijken.
Toen hij merkte dat Shaman in de grot lag, slikte hij even en liep snel verder. Rustig knikte hij naar de alfa en legde de vleermuizen die hij in zijn bek had voor Shaman neer.
"Dag, Alfa Shaman..." zei Riptide, terwijl hij even slikte. Met een mislukte glimlach keek hij Shaman even aan, waarna hij snel naar de vleermuizen keek. "Hier zijn wat vleermuizen..." mompelde hij, terwijl hij even achter zich keek naar Banehallow en Tikiya.

Shaman keek emotieloos naar Riptide. Hij had nooit echt een fantastische band gehad met de roedelleden, maar hij kende Riptide nu ondertussen wel goed genoeg om te kunnen opmerken dat het slecht met hem ging. Dat liet hij alleen niet merken.
"Bedankt." mompelde Shaman. Hij keek even naar de vleermuizen, waar hij absoluut geen trek in had, maar die wel genoodzaakt waren. Hij zuchtte even, en keek achter Riptide langs naar Banehallow en Tikiya. "Leg ze hier neer." gromde Shaman emotieloos tegen hen, waarna hij zijn kop op zijn poten legde.

Riptide slikte weer even, en keek achter zich naar Banehallow en Tikiya. Zelf zette hij wat passen naar achteren, en keek een moment naar zijn spiegelbeeld. Hij zag er verschrikkelijk uit... Waar was zijn gevoel voor humor gebleven? Riptide haalde zijn neus even op, en liet niet merken hoe vol hij zat met emoties. Hij keek even naar Shaman, die blijkbaar zichzelf ook niet meer was; hij had, dankzij dit alles, een slecht humeur...
"K-Kunnen we nog iets doen?" vroeg Riptide maar, om de stikkende stilte te verbreken.

Shaman keek Riptide even strak aan, en dacht na over een antwoord.
"Je kúnt niets doen." zei Shaman, terwijl hij even gromde. Hij zag het ongeluk in Riptide's ogen. Kon hij maar wat doen... Hij voelde zich verantwoordelijk tegenover de Blackbloods, omdat hij één van de alfa's was. "Ga maar lekker naar Whitewind en praat het goed." zei Shaman, toen hij merkte dat Riptide bleef wachten.

Geschrokken door Shamans reactie deinsde Riptide achteruit. Hij slikte even, en keek van Shaman naar Banehallow en Tikiya. Zijn blik bleef even op Tikiya hangen, maar al snel keek hij weer naar Shaman. Hij gromde licht naar de alfa. Dit zou hij anders nooit doen, maar alle Blackbloods waren nu eenmaal wat meer geprikkelt.

Meteen toen Shaman Riptide's grom hoorde, sprong Shaman op. Hij had zijn vacht recht overeind staan en zijn oren lagen plat in zijn nek. Hij keek dreigend naar Riptide terwijl er een diepe grom uit zijn keel ontsnapte.
"Als je dit weer flikt, verban ik je. Zélfs van dit dorre land..." gromde Shaman zacht, zodat alleen Riptide het kon horen. Even keek Shaman naar Banehallow en Tikiya, maar liet zijn blik daarna weer op Riptide rusten. "En scheer je nu weg!" gromde Shaman fel.

Riptide wou grommen, maar had daar geen tijd voor. Hij draaide zich om en maakte dat hij wegkwam. Bij de ingang van de grot bleef hij nog even staan, en wierp even een blik op Tikiya. Daarna verdween hij.

Shaman keek Riptide licht grommend na. Eigenlijk had hij niet zo naar over willen komen tot Riptide, maar hij kon zich niet meer beheersen. Het was allemaal de schuld van dit land... De hitte, de eenzaamheid, de leegte... Het was verschrikkelijk hier. Hij zou later nog wel eens met Riptide praten. Hij voelde zich hier naar over, maar nu kon het hem weinig schelen. Hij schonk even een zure blik aan Banehallow en Tikiya, om hen te laten merken dat ze de vleermuizen moesten brengen. Daarna liet hij zich weer vallen en staarde voor zich uit.

Tikiya keek emotieloos naar Shaman en gooide zwijgend de enige vleermuis die ze had voor hem neer. Nadat ze hem even een strakke blik had toegeworpen, rende ze achter Riptide aan.

Pas nu voelde Shaman zich verschrikkelijk. Hij had gezien hoe Tikiya hem had aangekeken, en nu waarschijnlijk naar Riptide ging. Hij kon zichzelf wel wat aandoen! Wat was dit voor een gedrag van een alfa? Even gromde Shaman in zichzelf, meer náár zichzelf. Toen keek hij op naar Banehallow, en was bang dat Banehallow dacht dat dat óók naar hém was bedoelt...

Warbound kwam de grot ingelopen en knikte naar Shaman als begroeting. Hij ging rustig zittten en keek naar Riptide en Tikiya die wegliepen. Daarna keek hij weer naar Shaman en snoof even. Blijkbaar was er iets gebeurd.

Banehallow keek Riptide enTiki na. Daarna keek hij naar de grond en legde de vleermuis neer. Even later keek hij naar Warbound en dan emotieloos naar Shaman.

Shaman keek even kil van Warbound naar Banehallow. Het speet hem dat hij zo op Riptide had gereageerd, maar waarom namen ze het hem zó ontzettend kwalijk? Alle Blackbloods waren op dit moment wat geprikkeld door het verschrikkelijke hier. Shaman gromde even kort. Hij sprong op en rende de grot uit, weg van de Lunar Grot.

Met trage stappen kwam Tikiya de grot ingelopen. Ze keek even proefend rond, waarna ze in het donkerste hoekje dat ze maar kon vinden, ging liggen. Ze zuchtte diep en sloot haar ogen. Uitrusten en vergeten... dacht ze en probeerde in slaap te vallen.

Ineens kwam Banehallow uit de donkerste gedeelte van de grot. Hij kwam dus een beetje naar het licht. Hij keek dan naar Tikiya. ''Hallo Tikiya..'' zei Banehallow kort, maar rustig. Hij keek dan naar haar. Maar snel keek hij met verre afstand naar buiten, en liep naar een rots toe. Hij sprong daar gelijk op en ging daar liggen.

"Hey Banehallow." zei ze vermoeid zonder haar ogen te openen. "Alles goed met je?" vroeg ze om de stilte te verbreken.
Ze moest aan iets anders denken. Ze moest Riptide vergeten.. Ook al leek dat haast onmogelijk.

''Het gaat, en met jou?'' antwoorde Banehallow rustig. Toen hij zag dat er iets met Tikiya was. Wilde hij ineens vragen wat er was. Hij besloot het toen maar niet te vragen... Hij keek haar gewoon emotieloos aan.

"Slecht." zei ze zo rustig als ze maar kon. Maarja, wie boeide het nou hoe het met haar ging?
Ze opende haar ogen en keek Banehallow aan. Ze wist niet meer wat te zeggen en zweeg dus maar.

Banehallow knikte langzaam en kort. Daarna keek hij naar de rotswanden, en daarna weer naar Tiktak (XD). Hij had al het gevoel, dat er al iets met Tikiya was, en hij had het dus goed. Hij zei even niets tegen haar...


(Blijkbaar heb ik een nieuw bijnaam voor je bedacht )

Tikiya, oftewel Tiktak (xD), keek even naar Banehallow. Zou ze hem vertellen wat haar dwaars zat?
Misschien wist hij wel wat ze kon doen... Ze zuchtte.
Ze zou niemand hier vertellen wat haar dwaars zat..

Banehallow liep langzaam naar Tiktak (XD) toe. Hij ging dan naast haar zitten, maar wel 1 halve meter afstand. Hij keek haar dan aan. ''Ok, ik vraag het'' dacht Banehallow. Hij haalde diep adem en vroeg toen: ''Wat is er?'' Hij keek dan gelijk naar de grond, maar snel keek hij via zijn ooghoeken naar Tiki.

Tikiya slikte even en keek Banehallow onzeker aan.
"Nou.. Het is Riptide. Ik.. Ik zie hem heel graag, weet je? Maar.. Maar, ik weet niet of híj míj wel graag ziet." mompelde ze terwijl ze naar de grond staarde.

''Waarom ga je gewoon niet naar hem toe? Dan zie je het zelf wel en met nisk doen kom je niet ver en weet je het nit echt'' zei Banehallow zacht. Hij hoopte dat zijn woorden haar niet echt pijn doen... Maar nog steeds keek hij haar rustig aan.

Tikiya schudde snel haar hoofd.
"Nee, ik ga niet naar hem toe!" zei ze en slikte. Wat als hij niets voor haar voelde? Zou hij haar dan uitlachen?
Ze zuchtte diep en keek Banehallow treurig aan.
"Ik durf het niet, vrees ik..." mompelde ze beschaamd.