Wat nu, Riptide?

Riptide was van de Rode Bergen naar de oase gelopen. Hij walgde van de vleermuizen, en besloot naar vis te zoeken in de oase. Er waren vast wel tropische vissen hier ofzo.
Terwijl hij Riptide richting de oase liep, schopte hij wat steentjes weg. Waarom had hij het Tikiya niet gevraagd? Hij was gewoon te slap, te zwak. Hij durfde het haar niet eens te vragen...
"Wat nu, Riptide?" zei hij tegen zichzelf, terwijl hij langzaam verder slenterde. "Wat nu? Je hebt het weer 'ns verknalt!" Riptide gromde even in zichzelf, terwijl hij de oase bereikte. Daar ging hij zitten en keek naar zijn nu droevige spiegelbeeld.

Nadat ze een hele tijd na had gedacht, had ze besloten hem te volgen.
Tikiya was naar hem toe geslopen en stond nu vlak achter hem.
"Riptide?", vroeg ze en hoopte dat hij niet van haar zou schrikken.
Ze zweeg even, omdat ze naar de juiste woorden zocht.
"Wil je me nog steeds iets vragen?", besloot ze te zeggen en ging rustig naast hem zitten, haar blik op het water gericht.
Vanuit haar ooghoeken keek ze benieuwd naar Riptide.

Riptide schrok niet, omdat hij de hele tijd al had gehoopt dat Tikiya opeens bij hem zou verschijnen. In plaats van te schrikken glimlachte hij even, waarna hij opstond en voor haar ging zitten. Even dacht hij snel na, waarna hij zijn schouders ophaalde.
"Ik.. Ik weet niet..," mompelde Riptide, waarna hij even snel en wat verlegen naar zijn spiegelbeeld in de oase staarde.

Verbaasd, dat hij niet schrikte, keek Tikiya hem aan.
Ze glimlachtte en gaf hem een zacht duwtje.
"Kom op, niet zo verlegen!", plaagde ze hem en keek toen ook naar de oase, in de hoop te verbergen hoe nerveus ze was.
Ondetussen luisterde ze aandachtig naar de geluiden om haar heen.

Riptide trok zijn wenkbrauw op, waar hij ook deze keer verder geen aandacht aan schonk.
"Had jij niet iets te vragen?" vroeg Riptide, terwijl hij een overdreven vragend gezicht opzette, en uiteindelijk een pruillipje trok. Dat kietelde nog al, dus Riptide probeerde zijn best te doen niet in de lach te schieten.

Tikiya moest lachen.
"Hé, niet valsspelen", zei ze gespeeld geschrokken en schudde haar hoofd.
"Jij eerst", voegde ze er aantoe en er verscheen een glimlach rond haar snuit.
Nadat ze hem even vrolijk had aangekeken, ging haar blik rond door de omgeving.
De oase was het enigste, wat aan dit dorre land mooi was.

Riptide zuchtte diep, waarna hij sussend zijn kop schudde.
"Tikiya toch. Dames gaan voor!" zei hij, waarna er een grijns op zijn snuit verscheen. Rustig bleef hij zitten, zwijgend en wel, wachtend op wat Tikiya zou zeggen.

"Dat zeg ik toch, daarom wacht ik de hele tijd dat jij eindelijk je zegje doet", zei Tikiya en begon hard te lachen.
Ze veegde een traantje weg en grinnikte nog een beetje.
"Nou, even serieus; Vraag gewoon..", zei ze met een knipoog en keek hem afwachtend aan.

(Omg. x'D)

Iets wat geïrriteerd ging Riptide staan, om vervolgens een grote plons in het water te nemen. Daar bleef hij even drijven, maar al snel begon hij wat te zinken. Wild begon hij met zijn poten te trappelen, waarna hij wat rond zwom.
"Jij eerst," zei Riptide, terwijl er een grijns op zijn snuit verscheen.

Tikiya rolde met haar ogen en keek Riptide toen uitdagend aan.
"Laten we het bepalen door een klein wedstrijdje..", zei ze en haar lichtblauwe ogen fonkelden.
"De verliezer vraagt het", voegde ze er met een brede grijns aantoe.
Misschien schoten ze daar een beetje mee op..

Riptide klom wat onhandig uit het water, waarna hij naar Tikiya toeliep en haar vragend aankeek.
"Vraagt 'het'?" vroeg Riptide, wat nieuwsgierig aan haar. Rustig ging hij tegenover Tikiya zitten, terwijl hij rustig haar antwoord afwachtte.

Tikiya schrok. Wat had ze nou weer gezegd?
"Ehm.. Vraagt.. Nee, wacht..", stammelde ze en keek nerveus rond.
Hoe kon ze zich hier uit praten?
Ze begon wat dom te lachen en keek Riptide aan.
"Laat maar.."

Er verscheen een bredere grijns op Riptide's snuit, en hij keek Tikiya doordringend aan.
"Dus jij vraagt 'het'?" vroeg Riptide, terwijl zijn poten speels op en neer gingen. De grijns leek steeds breder te worden, en als Riptide niet oppaste, viel de grijns van zijn snuit.

"Nee!", zei Tikiya en schudde wild met haar hoofd.
Ze keek hem raar aan en trok een wenkbrauw op.
"Waarom vraag jíj je vraag niet gewoon?", vroeg ze met een onderzoekende blik.
Er verscheen en klein grijnsje op haar snuit en ze wachtte geduldig af.

Swiftkill kwam aanlopen, ze keek naar het stelletje en draaide zich om, klaar om weg te lopen. Ze sloeg met haar klauwen een bosje kapot waarna ze zich voor het water liet vallen, ze hing met haar poten in het water en keek naar Tikiya en Riptide. Tikiya kende ze niet goed, Riptide wel, want hij was haar neefje. Langzaam rolde ze op haar rug en keek naar de duizende sterren die langzaam maar zeker, steeds zichtbaarder werden. ''Hee'' Zei ze nu pas zachtjes, tegen de twee wolven die aan het verliefdzijn waren. (:3) Op haar rug liggend, zwiepte Swift zacht met haar staart, ze keek alleen nog maar naar de lucht. De maan die langzaam verscheen, en de zon die langzaam verdween. Ze luisterde rustig naar Tikiya en Riptide, ze wilde elkaar dus iets vragen. Waarschijnlijk wist Swift de vraag al, ze deden zo lief en aanhankelijk tegen elkaar.

Riptide gromde even. Niet omdat hij boos was, maar dit moest afgelopen zijn! Hij offerde zich wel weer op. (Omg. x'D)
"Oké, oké! Dan vraag ik je nu hét!" riep Riptide uit. Stil stond hij tegenover Tikiya, en alleen zijn flanken bewogen van de opeens uitgebarste energie.

Tikiya grijnsde breed en ging tevreden zitten.
"Goed", zei ze enkel en keek hem afwachtend aan.
Opeens hoorde iets achter zich en keek verbaasd om.
Ze herkende Swiftkill en knikte naar haar, als begroeting.
Haar blik was weer op Riptide gericht en ze keek hem met een schuin kopje aan.

Riptide had Swift niet gehoord, maar draaide zich nu naar haar om.
"O, haai Swift," zei hij even, waarna hij zuchtte en door zijn poten zakte. Hij keek Tikiya wat nep-geïrriteerd aan. "Tikiya, ik vroeg het," zei Riptide, terwijl hij op haar antwoord wachtte.

"Wat?", vroeg Tikiya verward en keek hem raar aan.
"Je.. Maar..", mompelde ze en fronste.
Haar blik werd nep-boos en ze snoof.
"Nu snap ik er niks meer van", zei ze en zuchtte overdreven.
Haar blik gleed naar de paarse hemel, die steeds donkerder werd.
De eerste sterretjes waren al te zien, ook de maan kwam langzaam te voorschijn.

Riptide sloeg zijn poot even hard tegen zijn kop, waarbij hij achterover viel en wéér in het water terecht kwam.
Niet veel later kwam Riptide er weer onhandig uitklimmen. Hij glimlachte even onschuldig naar Swiftkill, waarna hij weer naar Tikiya liep.
"Snap je 't nog stééds niet? OF JE M'N PARTNER WILT WORDEN!!!" riep Riptide, misschien íets te hard. Even keek hij achter zich naar Swiftkill, en hoopte niet dat zij dacht dat hij Bloodspill in de steek liet. (x'D)

Banehallow stond al die tijd een eindje verderop, naar Swiftkill en Tikiaya en Riptide aan het kijken. Hij twijfelde of ze naar hun toe zou gaan of niet. Ondertussen keek hij dan naar de lucht en snoof. Het was al donker. De sterren fonkelen af en toe. Maar snel keek hij weer wat voor zich uit, naar de richting van Tikiaya, Swiftkill en Riptide. Maar hij hoorde niet wat Tikiaya en Riptide tegen elkaar zeiden. Een zacht briesje ging door zijn vacht. Even later besloot hij maar naar hun toe te gaan. ''Hey'' zei Banehallow ondertussen terwijl hij naar hun toe liep. Maar hij bleef toch 1 halve meter van hun afstaan.

Tikiya keek grinnekend toen, hoe hij in het water viel en schudde haar hoofd.
Ze keek hem even aan, alsof ze diep nadacht en mompelde: "Hmm.. Of ik je partner wil worden.."
Toen ze vond dat hij lang genoeg had gwacht zei ze met een brede grijns, "Nee!".
Ze keek hem afwachtend aan en lachtte toen. "Dûh, natuurlijk wél!"
Vrolijk gaf ze hem een lik.
"Há, ik had je goed te pakken", zei ze tevreden. xD

Riptide sprong even een meter in de lucht, waarna hij een rondje om Tikiya heen rende en haar daarna een lik gaf. Toen hij daarmee klaar was, merkte hij Banehallow op.
"Hallo Banehallow!" zei Riptide overvrolijk. Het was hier dan een pokke land, even kon Riptide weer vrolijk zijn.

Tikiya keek kwispelend naar Riptide en grijnsde.
Toen zag ze Banehallow en knikte naar hem.
"Hoi", zei ze vrolijk als begroeting en ging weer zitten.
Ze keek naar Riptide en kwispelde verder.

Nadat Riptide Banehallow had begroet, begon hij weer rondjes te rennen om Tikiya heen. Hij kon zijn geluk niet meer op. Uiteindelijk rende hij naar de oase en, hoe hij het ook voor elkaar kreeg, viste hij vier vissen uit de oase. Hij wierp er één naar Swiftkills kop, legde er één voor Banehallows poten neer en nam de andere twee in zijn bek.
"Plettige dag nog!" riep hij met de vissen in zijn bek, waarna hij naar Tikiya wenkte dat ze mee moest komen.