Teleurstelling doet pijn...

Met trage stappen liep Tikiya door de hete woestijn. Ze had zich blijkbaar vergist, Riptide gaf niet om haar. Met een ruk bleef ze staan. Níemand gaf om haar, wat maakte die ene wolf meer voor een verschil ? Ook al wist ze het antwoord, dacht ze er een tijdje over na. Vermoeid ging ze liggen en keek triest naar een steen die voor haar snuit lag. Nu was ze dus helemaal alleen, en dan nog wel in dit vreselijke land.. Tikiya knipperde snel een paar tranen weg en zuchtte diep, waarna ze haar ogen sloot en afwachtte. Ze wist niet eens op wát ze zat te wachten, maar ze bleef wachten. (xD)

Opeens verscheen Riptide's debiele kop (xP) achter de steen. Hij keek met een opgetrokken wenkbrauw, een tikkeltje bezorgd, naar Tikiya.
"What's up?" vroeg hij rustig aan haar. Hij hief zijn kop weer en ging tegenover Tikiya zitten, terwijl hij even haar tranen bekeek. Waarom moest ze nou huilen? Had hij wat fout gedaan? Een verschrikkelijk gevoel vloog door Riptide's lichaam heen.

Tikiya schrok en sprong op. "Met mij? Niks.." zei ze een beetje te snel en keek hem met een vage glimlach aan. "Helemaal niks." zei ze nog snel. Hij heeft niets gemerkt, toch? dacht ze en slikte hard.
"Wat.. Ehm.. Wat doe je hier.. ?" vroeg ze klunzig.

Riptide trok zijn wenkbrauw nog wat verder op, terwijl hij Tikiya verward aankeek.
"Ik kwam achter je aan. Ik bedoel..." begon Riptide, terwijl hij even zweeg om de juiste woorden te zoeken. "Waarom ging je weg zonder wat te zeggen?" vroeg Riptide zachtjes.

"Nou.. Ehm.. Ik schrok ervan hoe je reageerde.. Toen rende ik zonder na te denken weg.." mompelde ze terwijl ze naar de grond keek en weer slikte.
"Sorry daarvoor." voegde ze er aan toe en keek hem voorzichtig aan.

Riptide glimlachte even naar Tikiya.
"Oké... En sorry voor mijn reactie..." zei Riptide er zachtjes achteraan. Hij zweeg even en staarde voor zich uit. De grond was dor en er groeide hier weinig planten. Hij verlangde naar Inaria... Maar ook naar vriendschap. En dat laatste vond hij hier. Misschien wel meer dan vriendschap...

Tikiya keek hem onderzoekend aan. Soms zou ze graag zijn gedachten kunnen lezen.. Waar zou hij nu aan denken? Terwijl ze daar zo over nadacht, staarde ze hem met een kleine glimlach aan.xD

Riptide dacht nu hetzelfde als Tikiya. Alleen keek hij haar niet aan; deze keer niet. Hij staarde nog altijd over de Woeste Gronden van dit land hier. Dit verdorde land. Dit eenzame land.
Opeens keek hij glimlachend naar Tikiya.

Tikiya had inmiddels door dat ze hem dom zat aan te staren. Snel keek ze naar de hemel en kuchtte om de stilte te verbreken.xD Wat moest ze nou zeggen? Zenuwachtig keek ze weer even naar Riptide.

"Uhm, Tikiya?" begon Riptide, opeens heel erg nerveus. Hij wiegde een beetje heen en weer, terwijl hij slikte en alle kanten opkeek. Moest hij dit wel gaan vragen? Moest hij dit nú wel vragen? Of hier? Hij had het liever ergens anders gevraagd...

(Ik moet stoppen...xP Tot morgen!)

Tikiya keek hem met pretlichtjes in haar ogen aan.
"Hm?" vroeg ze zacht en grijnsde. Zou hij vragen wat ze dacht dat hij zou vragen ? (xD)

(Bye-bye, tot morgen!!)

(x'D)

Riptide slikte even. Eigenlijk wou hij tot een ander onderwerp overgaan, maar dan zou Tikiya hem alsnóg de kieteldood geven...
"Nou, eigenlijk... Wou ik je wat vragen..." begon Riptide, heel zachtjes, heel rustig. Hij keek Tikiya aan en wachtte haar antwoord weer af.

WindChill kwam rustig aanlopen. Ze had haar broertje nog niet gezien, Ze keek dus ook naar een vogel op de woeste grond. Het vogeltje liep op riptide af en ging op zijn neus zitten. Daarna zag WindChill haar broertje. ,,Broertje''Gilde ze leip.

"Windchill!" riep Riptide blij. Hij was blij dat Windchill nú kwam; waarschijnlijk had hij de moed niet gehad te vragen aan Tikiya wat hij wilde vragen. Hij keek even snel naar Tikiya en schonk haar een onschuldige blik toe, waarna hij zich weer tot Windchill wende. "Hoe gaat 't ermee?" vroeg Riptide vriendelijk aan haar. Helaas wist hij het antwoord al, maar hij wou gewoon even sociaal overkomen tegenover zijn zusje.

WindChill keek even naar Tikiya, Toen weer naar haar broertje. ,,Het gaat weer eens geweldig''Waarna ze haar nieuwe wond op haar gezicht liet zien. ,,Het was een vreselijke tijd daar'''Zei ze toen. Ze wist even niet wat ze moest zeggen, dus ging ze maar dom fluiten en luisterde naar de Wind die Chill om haar heen vloog. ,,Nieuwe chik,Broertje''Ze wees met haar poot naar Tikiya.

Riptide trok even zijn wenkbrauw op.
"Wat bazel je, Wind?" vroeg Riptide. Verward zette hij nog een stapje in zijn zus haar richting. "Sowieso, wat bedoel je met 'het was een vreselijke tijd daar'? Bedoel je in Inaria?" vroeg Riptide. Vragend keek hij even naar Tikiya, waarna hij zich weer tot Windchill wendde. "Ik zou er juist alles voor over hebben om terug te gaan naar Inaria." zei Riptide, terwijl hij even zuchtend richting Inaria keek. Daarna keek hij weer naar Windchill. "En die 'chik' van jou, zit bij je in de roedel. Je hebt wel 'n érg slecht geheugen als je haar niet meer herkend." zei Riptide. Hij stond op en liep rustig terug naar Tikiya, waar hij neerplofte.

Tikiya zweeg en keek droog naar Windchill.
"Chik?" herhaalde ze en trok een wenkbrauw op.
Ze keek even naar Riptide en toen weer terug naar Windchill.
"Hm,.. Ik moet nog iets doen... Doei." zei ze en stond op.
Zo snel ze kon rende ze naar de Lunar Grot.

Riptide wendde zich van Windchill af en keek naar Tikiya.
"Ga nou niet weg..." fluisterde Riptide. Hij zuchtte even en ging verdrietig zitten. "Niet nu..." fluisterde hij nog zachter. Hij zuchtte nog dieper en liet zijn kop hangen.
Een tijdje bleef hij zo zitten, maar uiteindelijk stond hij langzaam op en keek naar Windchill.
"Ik moet ook nog wat doen. Ik spreek je nog wel..." zei hij rustig, wat afwezig, tegen zijn zus. Hij glimlachte zwak naar haar, waarna hij wegrende.