Een leeg gevoel ..

Tikiya liep traag rond. Sinds enkele weken had ze een leeg gevoel in haar maag, dat niet wegging als ze at.
Emotieloos keek ze rond. Eenzaam .., dacht ze en gromde even.
Ze was blijven staan en rook nu aan een steen. Saai .., schoot er door haar hoofd en ze zuchtte diep.
"Vleermuizen vangen dan maar ?", vroeg ze door de stilte heen. Niemand reageerde. Natuurlijk niet, ze was immers helemaal alleen hier.
Ze legde haar oren plat een keek rond, opzoek naar eten.

"Waarom niet?" klonk een stem, ergens achter Tikiya. Daar, op een rots, stond Riptide. Hij grijnsde breed, en sprong met een grote sprong van de rots af. Hij kwam naast Tikiya neer, en glimlachte naar haar. "Waar zouden ze nú weer zitten...," dacht Riptide hardop, terwijl hij met een pruillipje rondkeek.

Tikiya was geschrokken een paar stappen achteruit gegaan, maar nu herkende ze de wolf die haar had laten schrikken.
"Riptide?", vroeg ze verbaasd en vrolijk tegelijk. Kwispelend keek ze hem aan en grijnsde.

Riptide grijnsde naar Tikiya, waarna hij even een rondje om haar heen rende.
"Waarom niet?" riep hij, waarna hij uitgleed in wat modder en voor de poten van Tikiya tot stilstand kwam. Even keek hij geschrokken om zich heen, waarna hij op zijn rug draaide en weer grijnsend naar Tikiya keek.

Tikiya keek grinnikend naar Riptide en schudde haar hoofd.
"Je leert het ook nooit, hè", zei ze gespeeld streng en moest lachen.
Ze herrinnerde zich, dat ze eigenlijk vleermuizen had willen vangen en trok een vies gezicht.
"Eigenlijk heb ik niet echt trek in vleermuizen", gaf ze toe.

Riptide rolde weer op zijn buik, waarna hij opstond en voor Tikiya ging zitten.
"Ik heb geen trek in vleermuizen, ik heb later geen trek in vleermuizen, ik heb nooit trek gehad in vleermuizen en zal ook nooit trek hebben in vleermuizen," zei Riptide, waarna hij begon te denken hoe hij aan die 'wijze' tekst kwam.

Tikiya keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
"Hoe kom jij zo slim? Ontvoerd door aliens?", vroeg ze met een brede grijns.
Ze vond het leuk om hem te plagen.
Haar blik bleef op hem gericht, terwijl ze ging zitten.

Riptide trok zijn wenkbrauwen even op, wat kriebelde. Met een geërgerde blik probeerde hij zijn wenkbrauwen gade te slaan, maar dat lukte niet omdat hij dat niet kon zien. Hierdoor ging hij met zijn kop steeds wat naar achter, want blijkbaar dacht Riptide dat zijn wenkbrauwen opeens te voorschijn zouden komen. Opeens viel hij achterover, en Riptide bleef stil liggen. Even bewoog zijn poot, waarna hij opeens overeind sprong.
"WE ALL LOVE RIPTIDE!!!" riep Riptide opeens, waarna hij erbij ging staan als een macho.

Tikiya rolde met haar ogen, maar er ontsnapte toch een klein lachje.
"Dat zou je wel wíllen", zei ze en likte aan haar poot.
Nadat ze er even aan had gelikt, keek ze hem weer aan en grijnsde.
"Wie houd er dan van Tikiya, als iedereen van Riptide houdt?", vroeg ze poeslief en trok een pruillipje.

Riptide ging weer rustig zitten, terwijl hij zijn wenkbrauwen weer optrok. Deze keer lette hij daar niet op, maar deed dit omdat hij 'nadacht'.
"Uhm..," zei Riptide hardop, waarna hij met een brede grijns op zijn snuit opsprong. "WE ALL LOVE RIPTIDE ÁND TIKIYA!!!" riep Riptide, waarna hij een rondje om Tikiya rende en daarna weer voor haar ging zitten, met grote Bambi-ogen.

Tikiya ging liggen en keek geamuseerd toe, terwijl ze glimlachend, "Gekkerd", mompelde.
Haar blik gleed rond en bleef opnieuw bij Riptide hangen.
De laatste tijd had ze zich vaak afgevraagd, of ze in hem wel meer dan alleen een goeie vriend zag.
Met een schuin kopje keek ze hem aan, terwijl ze nadacht.

Riptide staarde wat dom voor zich uit, en de blik in zijn ogen zag er niet intelligent uit. Door wat gefladder van een vogel keek Riptide weer op, en grijnsde even naar Tikiya, totdat hij merkte dat ze naar hem keek.
"Is er iets?" vroeg hij vriendelijk aan haar, terwijl er een vriendelijke glimlach op zijn snuit verscheen.

"Huh?", mompelde Tikiya, die nog helemaal in haar gedachtes zat.
Ze knipperde een paar keer en keek hem dom aan.
"Huh?", herhaalde ze en trok een wenkbrauw op.
Misschien was ze wel echt op Riptide verliefd.. En dan?
Ze fronste en besloot gewoon haar mond te houden, en proberen het niet te laten zien.

"Ow, niets..," zei Riptide uiteindelijk maar, waarna hij zijn blik weer van Tikiya afwendde. Riptide probeerde te bedenken waarom ze ook alweer hier waren. Ja, nu wist hij het weer. Ze hadden bij de oase gespeelt, maar Tikiya was weggelopen, hier naartoe. En Riptide was haar uiteraard gevolgd.
En nu zaten ze hier, een beetje zwijgend, elkaar af en toe aankijkend, alsof ze wat van elkaar verwachtten. En misschien was dat ook wel zo...

Tikiya zuchtte en tikte verveeld een klein steentje weg.
Vanuit haar ooghoeken keek ze nog steeds naar Riptide.
Iets was anders, en ze begreep niet waarom en sinds wanneer.
Fronsend keek ze naar het steentje dat ze had weggetikt.
De stilte beviel haar niet, maar ze durfde ze ook niet te verbreken.

Riptide kuchtte even, waarna hij opstond en in de richting van de vleermuizen grot keek.
"Uhm... Ik ga maar even naar de oase... Wat vis vangen ofzo..," zei Riptide, terwijl hij even zwakjes naar Tikiya glimlachte. Hij wou wel bij haar zijn; graag zelfs. Maar hij kon niet zo goed tegen de stilte.

Tikiya legde haar oren plat en knikte zachtjes.
"Is goed", mompelde ze en probeerde haar teleurgestelde blik te verbergen.
Ze stond op en keek rond.
"Ik zie je nog wel.. Denk ik", zei ze nu met een trieste stem en draaide zich om.
Ze zette een paar stappen, langzame stappen, terwijl ze zich afvroeg wat ze nu moest doen.
Naar de grot? Of toch maar wat eten zoeken?
Terwijl ze daar over nadacht, liep ze gewoon doelloos rond.

Riptide slikte even terwijl hij bleef staan. Hij keek even achter zich naar Tikiya, waarna hij bedacht dat hij naar de oase ging. Met dat in zijn kop wilde hij ernaartoe gaan, maar het leek alsof hij aan de grond genageld stond.
"Ehh, Tikiya?" vroeg Riptide opeens, waarna hij slikte en zijn ogen sloot.

Tikiya had net besloten, om naar de grot te gaan, toen ze Riptide iets hoorde zeggen.
Ze draaide haar hoofd in zijn richting en bleef staan.
"Wat is er?", vroeg ze verrast.

Riptide slikte even. Hij wou haar wat vragen, maar de moed was hem alweer de schoenen in gezonken.
"Laat maar..," fluisterde hij, waarna hij zijn kop schudde en uiteindelijk verder liep, naar de oase.

Tikiya zuchtte en draaide zich weer om.
Ze legde haar oren plat in haar nek en keek naar de horizon.
Nu wilde ze niet meer naar de grot toe.
Ze wilde nu alleen nog maar alleen zijn.
Met een klein plofje ging ze zitten en keek naar de lucht.
Nadat ze een tijdje dom voor zich uit had gestaard, besloot ze op te staan.
Haar blik gleed in de richting van de oase en ze slikte.
Zou ze het wagen..? Voordat ze er anders over kon denken liep ze al naar de oase.